En nu..?

Na een aantal weken of maanden waar je helemaal op jezelf en je directe naasten aangewezen bent geweest, zul je genoeg tijd hebben gehad om na te denken over de zin van het leven, de essentie van alles… Onwillekeurig zul je je hebben afgevraagd: Kunnen we straks wel door waar we gebleven waren? Hoe gaat de wereld straks verder en wat betekent dit voor ons Koninkrijk der Nederlanden? Wat prevaleert straks, de cijfers of de ziel? Hoe dan ook zullen de huidige prioriteiten een re-set krijgen.

Waar ik aan denk in deze perfect isolation? Aan mijn grote familie uit French Quarter, Sint Maarten, waarover we vaak gekscherend zeggen: “We are not a family, we are a tribe”. Waar je altijd welkom was en een plaats aan tafel gedekt werd, ook al kwam je onverwacht. Waar de hoed rondging als er iemand geholpen moest worden. Waar discussies met passie maar respectvol werden gevoerd. Nee… het is geen ruzie, we zijn gewoon luidruchtig, veel humor en hard lachen. Want ook dat is onze cultuur.

En als ik daaraan denk weet ik waar ik zo’n heimwee naar heb. Ik mis die vanzelfsprekendheid dat je er voor elkaar bent, dat de notie “ik” alleen relevant is in de context en essentie van “wij”. Dat kregen we mee van thuis, daar werden we als kinderen op aangesproken.

De notie “ik” heeft namelijk een centrifigale vlucht genomen naar de EGO, weg van de context en essentie van “wij”. Daarom hunker ik naar een centripetale stroming, terug naar de essentie van “wij”. “Wij” als gezin, familie, buurt, gemeenschap, volk en wereld-gemeenschap. “Wij” als mensheid.

Ik wil leven in een Koninkrijk der Nederlanden dat gebaseerd is op empathie, solidariteit en menselijkheid. Een Koninkrijk der Nederlanden dat gezien wordt als gerespecteerd lid van de wereldgemeenschap, niet als een gesloten naar binnen gekeerd bolwerk waar weggekeken wordt van de problemen buiten de grenzen.

Een Koninkrijk der Nederlanden waar elke inwoner gelijkwaardig is en respect krijgt. Waar diversiteit van ras, cultuur, religie, sexe en leeftijd ervaren wordt als een verrijking, niet een bedreiging. Waar oud zich realiseert dat er een toekomst moet zijn voor jong, en jong respecteert dat ze bouwen op fundamenten aangelegd door oud. Waar we zien wat ons verbindt, niet wat ons onderscheidt.

Een Koninkrijk der Nederlanden waar we samen staan voor de zwakkeren en niemand zich verlaten of minderwaardig hoeft te voelen. Waar cijfers belangrijk zijn, maar dienstig aan de ziel, de essentie, de menselijkheid. Waar kennis niet een asset is van enkelen in het monopolie spel van wetenschap en commercie, uitgenut ter meerder eer en glorie van de ego, maar in dienst staat van het algemeen belang.

Een Koninkrijk der Nederlanden waar het Bruto Nationaal Geluk prevaleert boven het Bruto Nationaal Product.

Ik wil trots Nederlander zijn.

Maria van der Sluijs-Plantz/ 2 april 2020

Staatsraad Sint Maarten